Skarpety damskie i moda

Początki

Pończocha nie zawsze była uważana za symbol seksualny. Najwcześniejszy znany przykład płaskiej, szytej w plecy, dzianej skarpety został znaleziony w Egipcie, gdzie uważa się, że wywodzą się zarówno dzianie, jak i tkanie. Dyskutuje się, czy dziewiarstwo zostało wprowadzone do Europy przez chrześcijańskich misjonarzy, kupców morskich czy Arabów, którzy po zdobyciu Egiptu w 641 r. JEST, udali się do Hiszpanii. Wiadomo, że w XIII wieku była szeroko rozpowszechniona w całej Europie jako umiejętność gospodarstwa domowego. Większość skarpet była wełniana, chociaż jedwab był powszechny dla arystokracji i ziemiaństwa i był postrzegany jako szczególnie praktyczny ochraniacz na nogi na pogodę.

Produkcja mechaniczna

To rozwój pierwszego krosna dziewiarskiego, przez wielebnego Williama Lee w Nottingham w 1589 roku, zwiastował erę produkcji mechanicznej, która wraz z okrągłą maszyną dziewiarską Marca Isambarda Brunela (opracowaną w 1816) przekształciła skarpetę z praktycznego pokrowca dla erotyczne godło. Krosno dziewiarskie Lee przeniosło produkcję z dala od domu, poprawiło i ustandaryzowaną jakość oraz pobudziło popyt na skarpetki, które były przedłużeniem modnej garderoby konsumenckiej.

Wprowadzenie w 1884 r. sztucznego jedwabiu, materiału z włókien celulozowych wynalezionego we Francji, radykalnie zmieniło produkcję. Rayon zdominował rynek jedwabnych pończoch zastępczych, ułatwiając powszechną dostępność w przystępnej cenie, aż do wynalezienia nylonu, bardziej realistycznej alternatywy opatentowanej przez DuPont w 1937 r. Pierwsze nylony zostały wprowadzone w Stanach Zjednoczonych w maju 1940 r.; w ciągu pierwszych czterech dni sprzedano cztery miliony par.

W latach 60. skarpety „jeden rozmiar dla wszystkich” zaczęły wyprzedzać klasyczne, szyte na płasko, dzięki wprowadzeniu elastycznej lycry w 1958 roku. Ponadto Lycra prawie całkowicie wyeliminowała pas do pończoch, ponieważ powstały roll-ony, czyli pierwsze wersje rajstop. Brytyjska firma Bear Brand jako pierwsza eksperymentowała z rajstopami; Wraz z pojawieniem się minispódniczki na początku lat 60. rajstopy stały się popularne i powszechnie dostępne. Dopiero wprowadzenie „pończoch samonośnych”, skarpet z elastyczną górną częścią, dało początek rynkowi wyrobów pończoszniczych w połowie lat 80-tych.

Moda od 1400 do 1900

Mężczyźni byli głównymi innowatorami w modzie na skarpety w pierwszych wiekach ich wprowadzenia do Europy, jaskrawe kolory podkreślające łydki, skrzyżowane szelki wiązane na kolanach i kostkach ozdobione „zegarkami” lub haftowanymi motywami. Na początku okresu gruzińskiego pończochy damskie były tkane w misterne wzory z misternym haftem. W latach czterdziestych XIX wieku strój formalny dyktował prostszą białą skarpetę, która dominowała w modnych strojach wieczorowych do lat osiemdziesiątych XIX wieku.

„Jakie są podstawowe cechy kobiecego uroku? Co przyciąga i trzyma oko samca? Pozwól, że dam ci podpowiedź. Zaczyna się od czubków palców stóp i sięga do górnej części tuby… nogi i stopy” (Pastelli, s. 10).

W latach 60. XIX wieku obszycia zaczęły się podnosić, a biała skarpetka była pokryta zmarszczkami w karmelowe plamy i paski; Odbitki w kratę zostały również wykorzystane, aby uhonorować pasję królowej Wiktorii do Szkocji. W latach 80. XIX wieku dekorowano je jaskółkami, motylami, kwiatami i wężami oraz farbowano na głęboką czerwień i jasnożółty, chociaż na przełomie wieków kolor ustąpił miejsca praktycznej czerni, gdy kobiety coraz częściej dołączały do ​​pracy.

Moda i handel detaliczny od 1900 do 2003

Czasopisma kobiece i katalogi wysyłkowe dały producentom nowe możliwości prezentowania coraz większej gamy wyrobów pończoszniczych zainteresowanym odbiorcom. Do tysięcy małych sklepów z pasmanterią dołączyły domy towarowe w dużych miastach, które mogą pochwalić się działami poświęconymi wyrobom pończoszniczym. Pozytywny komentarz redakcyjny magazynu stał się coraz bardziej widoczny w agresywnym marketingu produktów pończoszniczych, w miarę jak siła konsumencka kobiet stale rosła.

Pojawienie się kina zwiększyło atrakcyjność i ułatwiło sprzedaż skarpet. Gwiazdy filmowe, takie jak Betty Grable, zepchnęły smukłą, obutą nogę do statusu kultowego i był to osiągalny glamour. Wspólnie projekt opakowania przejął wszystkie cechy papierowych pudełek po cukierkach owiniętych kokardą, dzięki czemu skarpetki stały się pożądanym prezentem. Marki takie jak Aristoc, zapoczątkowane w latach 20., Wolford (1946) i Pretty Polly (1950), nadal są ważnymi graczami na rynku wyrobów pończoszniczych w XXI wieku, grając głównie na efektownych skojarzeniach ich produktu i idei kobiecości jako obiekt męskiego pożądania, zmysłowy pakiet czekający na wyrzucenie.

Elegancka czarna skarpetka z przeszyciami była synonimem powojennej mody i centralnym punktem „New Look” Christiana Diora w Paryżu w 1947 roku. To kolejna projektantka, Mary Quant, która dekadę później zrewolucjonizowała modę na wyroby pończosznicze i oznaczała upadek przechowywania jako standardowy produkt na rynek masowy. Zwracając się do nowego nastolatka, Quant zamówił koronkowe i wzorzyste rajstopy, ozdobione logo w stokrotki, które schlebiało minispódniczce, która stała się sławna w 1963 roku i wyrażała uczucia żywotności i emancypacji, które charakteryzowały czasy. W przeciwieństwie do tego, w 1971 pończochy, teraz piętnowane jako męskie fetysze, zajmowały tylko 5% rynku.

Ponieważ kobiety w każdym wieku zwracały się ku wygodnym rajstopom, projektanci bielizny, którzy sprzedawali pas do pończoch i pończochy, coraz częściej robili to jako erotyczne oświadczenie. Spośród nich najbardziej znane to Janet Reger w Wielkiej Brytanii i La Perla we Włoszech. Rozpoczynając swoją działalność w tym samym czasie co Quant, Janet Reger odwoływała się do pragnienia kobiet, aby wyglądać i czuć się seksownie.

Erotyczność

Dla Elmer Batters (i wielu innych) erotyzm pasa do pończoch i pończoch tkwi w tworzonych przez nich liniach, które obramowują kobiece ciało, oraz w rozważaniach związanych z ubiorem. Erotyka pończosznicza jest jednak stosunkowo niedawnym zjawiskiem w jej historii. Pończochy damskie nie były widziane publicznie aż do panowania Karola II i jako praktyczne okrycie miały niewiele skojarzeń erotycznych aż do XVIII wieku.

To właśnie podczas pokazu pończochy nabrały erotycznego charakteru; sztuka striptizu koncentrowała się na świadomym i długotrwałym rozbieraniu kobiecej sylwetki. Nic dziwnego, że „Niegrzeczne lata dziewięćdziesiąte” (1890-1900) – dekada kankana i Moulin Rouge – zdefiniowały skarpetę jako symbol erotyczny. Szelest halek na tle jedwabnych pończoch oznaczał stłumioną energię seksualną tamtych czasów. Dla szanowanych pań właśnie tańce takie jak walc i polka, hi-hat i tango pozwoliły im pokazać panom przebłysk wyściełanej jedwabiem kostki.

Podczas II wojny światowej amerykańscy żołnierze mający bezpieczny zapas nylonów często używali ich w ramach rytuałów zalotów. Film i pinup zrobiły więcej, by wesprzeć urok obutych stóp w latach 50. (Betty Page jest jedną z najbardziej kultowych postaci tamtego okresu), kontynuując je w latach 70. i 80. XX wieku. To kolejna interpretatorka, Madonna, zmieniła erotyczne konotacje pończochy, uwalniając ją jako symbol męskiego pożądania, ponieważ pończocha „nabrała mocy manifestu… nie była już symbolem niewoli,… zapowiedziała wyzwolenie dominacji” (Néret, s. 18). Był to trend zapoczątkowany przez firmę Reger w latach 60. i utrwalony przez brytyjską markę bieliźnianą Agent Provocateur w latach 90. w kierunku bielizny, a w szczególności pasa do pończoch i pończoch, jako pozytywnego i kobiecego wyboru. W XXI wieku pończocha stała się symbolem „wyższego typu kobiety, na tyle odważnej, by wykorzystać swój majątek… nowej koncepcji, która sprawiła, że ​​pojęcie „kobiety jako obiektu seksualnego” stało się przestarzałe”.